Zordur ilçede yaşamak. Hani ne köylüsündür ne şehirli. İmkanlar ne vardır, ne de yok ! Herkes kendi çabasıyla bir şeyler yapmaya çalışır, özveriyle... Sanat mesela, mesela spor. Çoğu vardiyalı işinden çıkıp yorgun argın gelir o çok sevdiği, içinde her zaman bir uhde olan sanatı gerçekleştirmeye veya fabrika işçisidir çoğu zaman bir sporcu. Büyük şehirlerdeki gibi değildir şartlar.

Hani kafası bir rahat olsa, kim bilir nice  oyuncular çıkacaktır, ne sporcular çıkacaktır Anadolu’nun bağrından. Ama geçim derdi, evine ekmek götürme derdi engel olur hep.

Rahat olmalıdır sanatçının kafası, rahat olmalıdır ki kendini sanata verebilsin, rahat olmalıdır ki üretken olabilsin ve ilham perileri her daim uçuşsun üstünde.

Bozüyük’ümüz coğrafi olarak çok güzel bir konumdadır bu açıdan. Eskişehir, Bursa, İstanbul gibi sanat şehirlerine komşudur. Gel gelelim bu fırsatı değerlendirememiştir çoğu zaman. Baştan da söyledik ya, imkanlar ne vardır, ne de yoktur ilçede.

Hal böyle olunca gerekli imkanları sağlamak büyüklerimize düşmektedir ve tabi ki ailelere. Küçük yaşta eğitilmelidir evlatlarımız. Yaz tatili gelince “ seni de sanayiye verelim oğlum, kızım seni de kuaföre verelim “ zihniyeti ile Atatürk’ümüzün “ Muasır milletler seviyesine ulaşacağız “ düşüncesi hep ötelenecektir !

Örnek alacak büyüklerimizde çoktur oysa Türkiye olarak. Bizler Mimar Sinanların, Barış Mançoların, Şener Şenlerin ve nicelerinin çocuklarıyız. Onların da ellerinden tutan olmasaydı, biz onları asla tanıyamayacak, sanattan yoksun bir millet olacaktık.

Bizde Bozüyük Belediyesi olarak dışardan sanatçı getirmek yerine kendi çocuklarımıza kapıları açarsak, kendi cevherlerimize değer verirsek, kim bilir belki de ileride televizyonu açtığımızda  “ A bu çocuk Bozüyüklü “ diye övünebiliriz.

Söz sahibi büyüklerimiz, aileler... Destek olun evlatlarınıza, çalgıcı mı olacaksın ? Topçu mu olacaksın başımıza demeyin, demeyelim. Demeyelim ki, Hayat damarlarımızdan biri kopmasın. Demeyelim ki ilçemiz daha da gelişsin, demeyelim ki ülkemiz daha da yükselsin !